Τα ανθρώπινα όντα φαίνεται ότι χρειάζονται νόημα. Μια ζωή χωρίς νόημα, στόχους, αξίες ή ιδανικά μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση έντονης δυσφορίας και έντονης ανησυχίας. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, η αγωνία αυτή μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Βίκτορ Έμιλ Φρανκλ στο βιβλίο του «Το νόημα της ζωής» περιγράφει την αναζήτηση του νοήματος της ζωής ως την κεντρική ανθρώπινη κινητήρια δύναμη. Είναι αξιοσημείωτο αυτό που επισημαίνει για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: άνθρωποι χωρίς ισχυρή αίσθηση του νοήματος της ζωής ήταν απίθανο να επιβιώσουν. Δικαιολογημένα λοιπόν το φιλοσοφικό αυτό ζήτημα του νοήματος της ζωής απασχόλησε και συνεχίζει να απασχολεί τον Άνθρωπο και όλους εκείνους που μελετούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Ποιοι και πόσοι άνθρωποι κατάφεραν να πορεύονται στη ζωή τους γνωρίζοντας καλά αυτό που νοηματοδοτεί τη δική τους ύπαρξη;
Το ερώτημα του νοήματος βρίσκεται στην καρδιά της εφηβείας και σηματοδοτεί τη ρήξη με την παιδική ηλικία. Οι έφηβοι έχουν την επιτακτική ανάγκη να δώσουν νόημα στη ζωή τους και για να το πετύχουν αυτό αναζητούν ισχυρές δεσμεύσεις: πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές κ.λπ. Οι ευάλωτοι έφηβοι, οι οποίοι μερικές φορές υποβιβάζονται από το σχολικό σύστημα και δεν έχουν καμία ελπίδα κοινωνικής επιτυχίας ή δεν έχουν την υποστήριξη των γονέων, μερικές φορές βρίσκουν αυτό το νόημα σε ριζοσπαστικές« κατευθύνσεις».
Αξιοσημείωτο είναι πως συχνά έχουν την αίσθηση ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αγωνία τους, ότι κανείς δεν τη βιώνει όπως αυτοί, ότι κανείς δεν είναι ικανός να δώσει ένα συνεπές νόημα στη ζωή τους και στον κόσμο. Συμβαίνει πολλές φορές σε πολλούς εφήβους λόγω της έλλειψης νοήματος στη ζωή τους να βρίσκουν «καταφύγιο» στον ύπνο. Mε άλλα λόγια ο ύπνος τους επιτρέπει να ζουν χωρίς να υπάρχουν, να απουσιάζουν από την ίδια τους τη ζωή. Σε ακραίες περιπτώσεις, αυτό το αίσθημα δυστυχίας που συνδέεται άρρηκτα με την απουσία του νοήματος της ζωής μπορεί να μετατραπεί σε περίοδο κατάθλιψης και να συσχετιστεί με συμπεριφορές όπως η υπερκατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, η σχολική αποτυχία ή οι τάσεις αυτοκτονίας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι να μπορέσουν οι έφηβοι να νοηματοδοτήσουν τη ζωή τους· να ανακαλύψουν τη σημασία της δικής τους ζωής, τον σκοπό , την κατεύθυνση που επιθυμούν να ακολουθήσουν αλλά κι αυτό που οι ίδιοι θα αισθάνονται για την παρουσία τους στον κόσμο.
Στην προσπάθεια τους αυτή, η στάση των γονιών θα διαδραματίσει έναν καθοριστικό ρόλο. Μπορούν να τους βοηθήσουν, να είναι δίπλα τους χωρίς να προσπαθήσουν να δουν τα παιδιά τους ως προέκταση του εαυτού τους και ως το μέσο για να δώσουν νόημα στη δική τους ζωή. Τα παιδιά θα πετάξουν στους δικούς τους ουρανούς, θα κάνουν τα δικά τους όνειρα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι γονείς είναι να τους «δώσουν» τα φτερά αλλά και το δικαίωμα να βρουν εκείνα το «γιατί» είμαι στη ζωή αυτή. Και οι ενήλικοι γονείς θα ήταν καλό να ανακαλύψουν την απάντηση στο δικό τους «γιατί». Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε όντα σκεπτόμενα, όντα δηλαδή προικισμένα με την ικανότητα της σκέψης, της αναζήτησης που μας επιτρέπει να μετατρέπουμε τις ζωές μας σε ουσιαστικές πραγματικότητες.
Комментарии